Dag 22, zondag: Kapunkaaaaa Thailand! ;,,,(

5.45 uur. Dat is vroeg 😨! 
We waren mooi op tijd klaar toen de taxi arriveerde. Dag Bangkok! We gaan je missen.

Op het vliegveld aangekomen, werd het licht tot matige chaos. We hoopten nog op een gratis upgrade naar businessclass voor Harry en mij, maar helaas, dat ging niet lukken. Daarnaast (en daar was ik al voor gewaarschuwd door de verzekerinsmaatschappij) moesten we een artsenverklaring hebben voor het vliegen van Anne. En die hadden we natuurlijk niet. Aan de andere kant van de hal was een medische post met arts. Het huilen stond Anne nader dan het lachen. Na een korte anamnese schreef hij een verklaring en konden we weer terugracen. De rekening viel mee: €12,50.

Toen werden we al gescheiden, ondanks het verzoek bij elkaar te kunnen blijven. Nee. 'Nee' schijnen ze hier niet zo snel te zeggen, maar nu waren ze heel resoluut. Economyclass is economyclass...een gezinslid in een rolstoel of niet. Geen zwak voor moederharten hiero. Businessclass had een andere immigrations en douane. Ruim 45 minuten later vonden we elkaar, na wachten, zoeken, appen en bellen, weer. Lekker handig en klantvriendelijk geregeld...not. 

De vlucht verliep verder prima. Harry en ik hebben allebei 2 films gekeken, er is zoveel keuze! Harry voelde zich best aardig (met een handje noritpillen in zijn buik), maar heeft het idee dat hij nu ook verkouden wordt. Hij heeft wat van mijn veganistische (foutje bij het boeken) en zijn eigen maaltje gegeten en het is er allemaal goed ingebleven. Max en Anne hadden natuurlijk een geweldige ervaring met champagne en een zoveel-gangen-menu, sokken-van-de-zaak enzenz.  En het allerbelangrijkste, Anne kon liggen! Er was nogal wat turbulentie dus het naar de toilet lopen met stokken was wel een uitdaging!

We hadden de eerste vlucht wat vertraging, zodat we weinig tijd hadden in Dubai, waar het 42 graden was, en bijna gelijk al konden boarden. Ook in Dubai stond al een 'mannetje' met een rolstoel klaar. Hij racete over het vliegveld. Gelukkig hoefden we dit keer niet met de trein naar een andere terminal, zoals op de heenweg.

De tweede reis verliep perfect. We vlogen keurig grotendeels om oorlogsgebied heen:

Het vliegtuig was verre van vol en er was voldoende plek als je wilde liggen. Weer 2 films kunnen kijken. Ik hou van Emirates! Echt. We zijn zelfs 'member' geworden! Het is allemaal prima geregeld, tot aan de warme natte doekjes voor de landing. En ook nu weer 3 camera's op het vliegtuig, zodat je alles buiten het vliegtuig kunt zien, inclusief landing.

In Amsterdam ook weer opgevangen door 2 medewerkers met rolstoel. Hier begrijpen ze direct dat je zelf de rolstoel wilt duwen. Fijn. Ook priority bij de bagageband in verband met de businessclass, dus we hadden de koffers als een van de eersten. 

Luc en Dennis waren er beiden met auto's en het was een gelukkig weerzien voor Anne. Voor Max een half gelukkig weerzien, hij moet nog een weekje wachten voor Marijn weer thuis komt.

Voor ons is het inmiddels midden in de nacht, dus wij gaan lekker tukken. Morgen nog een dag om bij te komen en op te ruimen om dinsdag weer te beginnen.

Wat gaan we missen van Thailand: Unaniem het weer en de gastvrijheid/vriendelijkheid van de mensen...hospitality dus 😉

Mijn persoonlijke hoogtepunten: de Aziatische kennismaking, the floathouse aan de River Kwai, Elephant Nature Park (op nummer 1) en het snorkelen was uiteraard ook zeker een hoogtepunt....

Thailand was fantastisch! Kapunka Thailand! Dank je wel Thailand! 💛

Een warme groet!

Dag 21, zaterdag: Vier kleine negertjes

Tsja...zo'n goede nacht werd het niet voor ons allemaal... Harry had een onrustige nacht met overgeven en diarree. We weten niet waar het door komt, maar we denken dat het door het satehtje komt dat hij nog even op de hoek gehaald had. De eerste deze vakantie en gelijk niet zo'n fijne nasmaak... tenminste...zeker weten doe we het natuurlijk niet. Hij was als een vaatdoek en bleef de hele dag in bed. Balen, met een grote B. Bij de farmacie (we weten de winkeltjes inmiddels wel te vinden hier) even ORS gehaald. Hoort natuurlijk bij de basisuitrusting, maar ik had kennelijk het verkeerde pakje meegenomen. Gelukkig kennen ze het hier ook én vond Harry het ook nog eens lekker! 

Ik ben met Max en Anne gaan ontbijten en hebben wat wit brood en bananen meegejat van het buffet. Leve de boterhamzakjes die bij mijn standaarduitrusting horen!

Vandaag stond de Chatuchak-markt op het programma. Een Aziatische bazaar van Beverwijk, maar dan zo gigantisch groot dat je er, denk ik, minimaal een hele dag rond kan lopen en wellicht niet eens alles hebben gezien.

Max en ik gingen met zn tweeen. We zijn net 4 kleine negertjes, waar iedere keer eentje afvalt. Het zou de tuktuk of een taximeter worden. Die laatste is vele malen goedkoper, maar de tuktuk blijft leuk. De chauffeur gaf ons echter een beter advies. Hij zou ons naar de skytrain (bovengrondse metro) brengen en wij vandaar naar de markt. Bij de ingang naar het perron werden onze tassen gecontroleerd. Better safe then sorry! En dan de skytrain. Nog nooit met zoveel Aziaten in een trein gezeten! Overigens heb ik er nog niet over geschreven, maar mondkapjes heb je hier ook. We zijn inmiddels zo ingeburgerd dat we er bijna niet meer van opkijken, ze horen bij het straatbeeld.

De markt was zo gevonden en we hebben echt gezellig een paar uur geshopt en nog maar een deel van de markt gezien. 

Geen idee wat zíjn boodschap is ...

Waterijsjes!

Gratis 'raar snoep'

Ondertussen bij Anne bij het zwembad weer een rare Chinees:

Ook nog ergens lekker geluncht, waar ze vroegen waar we vandaan kwamen. Op mijn vraag waarom ze dat wilde weten, zei ze schouderophalend "doesn't matter"...oké. Toen we onze shake (oid, ik kan niet meer bijhouden wat we allemaal bestellen iedere keer, lekker is het wel!) kregen, stonden er 2 rood-wit-blauwe vlaggetjes op onze shakes. Awwwww...wat grappig. En inderdaad, op andere bestellingen zagen we Duitse, Japanse, Thaise ea vlaggetjes.

Halverwege de middag een taxi(meter) proberen te scoren, maar het duurde even. Ze willen allemaal liever voor een vaste prijs.
Uiteindelijk lukt het natuurlijk toch wel, we hebben immers geen haast.

In het hotel aangekomen, ging het weer iets beter met Harry, maar uit bed komen werd het niet :((
Ik ben met Max en Anne naar the gardenpool gegaan (klinkt eenvoudiger dan het was, met rolstoel) en nog even lekker gezwommen. Anne is inmiddels pikzwart van al dat zonnen!
Met Max heb ik de meest flauwe spelletjes gedaan in het zwembad, maar het was quality-time! Dank je, lieve Max, het was allemaal erg gezellig!

Gelukkig zijn wij heel normaal...

We hebben de koffers ingepakt en Harry in het hotel achtergelaten. Het ging écht nog steeds niet...Zo balen, de laatste avond en daar dan niet samen van kunnen genieten.

We moesten natuurlijk nog wat eten en wilden eveneens nog naar een rooftopbar. Het liefst natuurlijk die van de Hangover 2 (Lebua at State Tower), maar daar moet je voor gekleed zijn en schijnt erg duur te zijn. Anne wilde toch nog wel graag een keer iets meer zien dan alleen hotels, dus ze wilde het wel proberen. Wij dus met de taxi naar Cloud 47. Een bar/restaurant/club op de 47e verdieping. Ik had vooraf heel goed uitgezocht (hoera voor Tripadvisor) hoe je er moest komen, want de bar is niet door de eerste de beste te vinden! Het eten was prima, de cocktails lekker en het uitzicht fenomenaal. Een soort Top of the Rock in New York, maar dan mét het uitzicht op de Lebua at State tower ! Ook niet verkeerd!

In het hotel aangekomen, gingen Max en ik nog even naar de 7-eleven en de farmacie voor nog meer ORS. Kennelijk was er net een lading Chinezen gelost. Ze zijn zoooo raar:

In de 7-Eleven

We waren weer op tijd in het hotel, want morgenochtend gaat de wekker om 5.45 uur. We worden om 6.30 uur opgehaald om naar het vliegveld te gaan. We willen er graag op tijd zijn.

Een warme groet!

Dag 20, vrijdag: No meter? Well, then rijden we no meter met jouw car!

De treinreis is prima verlopen, wat een lekker sfeertje en een voor mij heerlijk bed. Voor Harry was het aan de kleine kant. Wel heel breed. Verder stonden er aan de kant van Anne en Harry een paar dozen van een dame en die stonken enorm. Je hebt hier Durian, een heerlijke vrucht, maar die overal verboden (jaja, je hebt bordjes 'verboden voor Durian) zijn vanwege de lucht. Het stonk in ieder geval verschrikkelijk. 

Aangekomen stonden er kruiers op het perron. We kiezen voorlopig maar even voor gemak, dus de koffers...oh nee...Anne werd op een kar gezet tot de taxi's. Die hadden we ook snel. Ook hier waren we niet te kieskeurig, dus waarschijnlijk veel te veel betaald. 

De laatste dagen Thailand logeren we in het Royal Orchid Sheraton hotel. Wow, poepiesjiek! Ook wel weer veilig, want je kunt alleen met de lift omhoog als je een pasje hebt. Voor Anne werd er gelijk een rolstoel geregeld, iedereen sprak prima Engels en ook de kamers waren zo goed als klaar (het was een uur of 9 's morgens, early check in!). We konden ook nog net een ontbijtje meepikken. Ik geloof niet dat ik ooit eerder zo'n prachtig ontbijtbuffet heb gezien. 
De kamers waren ook mooi en geschakeld. Een van de kamers was ingericht op invaliden, dus ook dat kwam zeer goed uit (met ruime douche met krukje!).

Anne is rustig op bed gaan liggen en later helemaal zelf met rolstoel  bij een van de zwembaden gaan liggen. Wij zijn met de riviertaxi richting de grote tempel en het paleis gegaan. In Bangkok hadden we nog geen zon gehad. De eerste dagen was het bewolkt en regenachtig. Maar nu was het prachtig weer, wat betekende dat het bloedheet was!
Helaas hadden we geen parasolletjes mee (dat doen de Chinezen wel), maar wel een sarong die ook tegen de zon hielp!

De grote tempel was groot en prachtig en ondanks de drukte heerste er toch een serene rust op het complex. Ondanks mijn sarong moest ik ook nog een rok aan. Niet helemaal mijn stijl, maar vooruit.

Na de tempel aten we een ijsje en liepen we richting het paleis. Daar was de drukte enorm en hier moesten zelfs de heren een lange broek lenen. Aangezien de rij enorm was en de drukte ook, vonden wij het wel best. We hebben de buitenkant gezien. Misschien een volgende keer. Daarnaast willen we Anne ook niet de hele dag alleen laten en de tijd vliegt voorbij wanneer je onderweg bent.

De volgende stop was Ko San Road, een gezellige straat/wijkje met veel winkels en eettentjes. Even bij de 7-eleven wat afkoelen (airco) en de watervoorraad aanvullen. We wilden graag 's avonds naar Ko San Road en natuurlijk het liefste met Anne, dus het leek meer op een expeditie. Onze conclusie was dat het bijna onmogelijk was om er te komen wanneer je niet zo goed ter been bent. 
Terug zijn we weer met de riviertaxi geweest. Het bijzondere van het rondreizen vind ik dat je zoveel mensen ontmoet, zowel reizigers als Thai.

In het hotel hebben we nog lekker gezwommen en ontdekten we de gardenpool. Nog een zwembad dus (en een sportschool, tennisbaan en sauna...). Max en ik namen een mocktail in de poolbar (je weet wel, zo'n over-the-top-bar die je alleen op foto's ziet, waar mensen in het water aan de bar zitten en een cocktailtje drinken). Max en ik dus ook. En we trakteerden de dame met haar been in het verband bij het andere zwembad ook op een drankje. Ik vergat alleen de bill te ondertekenen waardoor ze dat zelf moest doen...gehgeh...handige actie 😆

Zwembad aan de rivier

Eten deden we in het restaurant bij de pizzeria. Ik had ravioli met spinazi, jumjum! En de anderen hebben ook lekker zitten smikkelen. Bovenal was de gastvrijheid en vriendelijkheid van het personeel ongelofelijk! 

Na het eten is Anne weer op bed gaan liggen en zijn wij met de taxi naar Ko San Road gegaan. De ober had ons nog de tip gegeven dat het ongeveer 2 euro zou moeten kosten. Zelf waren we al op de hoogte dat je altijd moet vragen of ze de meter aanzetten. Mijn ervaring is inmiddels dat veel taxichauffeurs daar geen zin in hebben. Ze vragen het driedubbele om van A naar B te rijden en wil je dat niet, dan zoeken ze toeristen die wel bereid zijn om in er in te trappen. Wij niet dus. Geen meter voor ons? Dan rijden wij ook geen meter met jou! Er rijden er zo veel dat er snel wel een taxi is gevonden die met meter rijdt. Een tip is dan ook makkelijker te geven.

Goed. Ko San Road. Was heel gezellig. Overal kraampjes met eten, muziek, lights, masaaaaaasj. 

Kakkerlakken, sprinkhanen, kikkers, wormen en zelfs grote spinnen!!!

Ik was erg moe en had hoofdpijn en ik vond het ook echt jammer dat we dit niet met zn vieren konden ervaren. Dus we hebben er wat rondgewandeld en we waren al vroeg weer in het hotel, waar we 'lekker' gingen slapen...

Een warme groet!