Dag 6, vrijdag: Welcome to paradise at river kwai

Het lijkt of we hier al zo'n eeuwigheid zijn en Bangkok lijkt ook alweer zo lang geleden. Dat vind ik het leuke van rondreizen. Je doet zoveel indrukken op dat je meer in het moment leeft en dat is wel goed voor mijn persoon die altijd en eeuwig in de toekomst leeft...

Vandaag laten we Kanchanaburi achter ons, maar gaan we ander stuk van de River Kwai ontdekken. We willen nog graag naar de Hellfire pass, dat schijnt het meest indrukwekkende deel te zijn van de spoorlijn. Ik dacht dat het vanaf Kanchanaburi niet zo ver zou zijn, maar dat is toch ook nog zo'n 45 minuten met de auto. Waarschijnlijk kunnen we dat beter vanaf ons volgende adres doen. We zien er voor vandaag in ieder geval maar vanaf.

Om 12.00 uur zouden we worden opgehaald door onze taxichauffeur, dus we hadden nog een hele ochtend vrij te besteden. Max en
Anne bleven in het hotel en Harry en ik liepen nog een keer naar de brug. Dit keer zijn we hem helemaal overgestoken. Relatief weinig gevangenen zijn bij het bouwen van de brug, gestorven (9 mannen), maar erg veel op andere delen van het traject.

Ongelofelijk onder welke omstandigheden ze hier hebben moeten werken. De originele brug staat er nog voor een deel (de bogen), hij is echter zo vaak gebombardeerd, dat het middendeel volledig verwoest was en uiteindelijk hersteld is, na de oorlog. Ik geloof dat de Japanners dit zelf bekostigd hebben.

Verschillende kogelgaten zijn nog te zien in de oude delen van de brug

Aan de andere kant van de rivier staat een Chinese tempel. Naast de chinese karakters is het verschil met een Thaise tempel ook te zien aan de vorm van het dak. in Thailand zijn de daken rechthoekig, in verband met de regen, vertelde onze Co van Kessel gids.

Toen we de brug weer over wilden, kwam er net weer een trein aan. Veel getoetoet om mens en dier te waarschuwen. Vlakbij ons liep een hond op de rails. De rails ligt zo'n 20 meter boven de oever van de rivier. Het was verschrikkelijk. De hond bleef staan en de trein reed langzaam verder, waardoor hij een zetje kreeg en van de brug afviel. Zo zielig...😢 Ik stond op dat moment beneden waar de hond viel. Hij keek verdwaasd, stond wel weer op zijn poten, maar helemaal goed leek hij niet. Hoop dat hij het redt. Gelukkig gebeurde het bij de tempel, dus als het goed is, wordt hij goed opgevangen (laten we dat maar geloven dan).

Inmiddels scheen dan echt de zon (hooray!) en was het behoorlijk warm geworden. Harry en ik namen een brommertaxi en binnen no time lagen we in het zwembad!  

Onze kamer, met terrasje, direct aan de tuin!

Om 12.00 uur stond de taxi klaar en namen we afscheid van Apple, onze hoteleigenaresse, een geweldige vrouw. Ze regelde ook nog even een taxi voor zondag, als we naar Ayuttajah gaan. We zullen een mooie review over dit hotel achterlaten op tripadvisor! 

Na een uurtje in de laadbak van de Thaise taxi gezeten te hebben (mam, het was maar goed dat je dit niet van tevoren wist 😆), kwamen we in de regen aan bij de pier en konden we meteen instappen in een longtailboot die ons naar het Floathouse River Kwai resort zou brengen, een klein kwartiertje varen.

Boot kaputt!

Aangekomen kregen we weer een 'lekker' sapje bij het inchecken en werden we meteen naar onze 'kamers' gebracht. Kamers kun je het eigenlijk niet noemen. Het lijken net drijvende villa's, maar dan zonder keuken. we hadden weer even het Kissimmee Orlando-gevoel, net als toen we daar in 'onze' villa aankwamen. De "oh's, ah's en wow's" volgden elkaar in rap tempo op! Echt prachtige huisjes met verschillende terrassen. Bij reserveren had ik om de laatste 2 huisjes gevraagd (V1 en V2) en die kregen we dan ook, wat een geluk! We hebben echt het allermooiste uitzicht (vrij) én als je in het laatste huisje zit, kun je daar het water in springen en heb je de langste drijftocht in het water.

Harry rookte een sigaartje achter de villa, en

nadat we weer langzaam bijkwamen van alle luxe indrukken, pakten we de zwemvesten en sprongen we met zn vieren het water in om ons door de stroming mee te laten voeren. Het water was lekker van temperatuur, het zonnetje liet zich zien, er zaten geen tenenkluivers in het water (wel veel vissen en een varaan van ongeveer een meter gezien!). De stroming gaat snel en het is dan ook een (kleine) sport (ik moet het niet spannender maken dan het is) om op tijd bij de rode vlag te zijn om uit het water te klimmen. Ben je niet op tijd....dan weet ik het eigenlijk niet. Verderop is wel een soort strandje, maar waar je dan terecht komt? Heb je hier ook koppensnellers eigenlijk? 

Na 5 keer vond ik het wel genoeg. Denk dat het zeker 500 meter teruglopen was, iedere keer. 
Heerlijk gedoucht, ook in de buitenlucht, met een regendouche (altijd al eens onder willen staan) en daarna in het, eveneens floating, restaurant lekker gegeten. Wat is dit genieten. Maar dit was nog niet alles.

Zelfs de weergoden vonden dat we het verdiend hadden, de wolken trokken verder weg en we werden getrakteerd op een prachtige sterrenhemel! Na een spelletje kaart zijn we op tijd naar bed gegaan. Uiteraard onder de klamboe, want muggen in overvloed hier!

Morgen een dagje relaxen. 
We wilden eigenlijk nog graag naar de Hellfire Pass, maar dat is met de boot en taxi ook nog 1 uur heen en terug. Dat vinden we wat zonde van onze tijd op deze prachtige plek. Het wordt dus echt een dag (bijna) niets doen, heerlijk!

Een warme groet!