Dag 7, zaterdag: Bananen? Nee, die hebben we niet!

Vandaag stond er een luie dag op het programma. Geen Hellfirepass dus, dat zou teveel van onze dag kosten. Helaas. 
Wel de lava-cave en verder 'the plans are: there ain't no plans'. Mijn 'no-plans-programma' bestond uit bloggen, zwemmen, lezen (veel), puzzelen, zwemmen, vissen voeren, ijs eten, koffie drinken, zonnen, zwemmen. En waarom zo'n dag dan weer om moet vliegen... Gelukkig veel van mijn lijstje 'no plans' wel kunnen afvinken. Het lezen doe ik straks in bed nog wel ff snel 😆

Na een prima nacht in ons drijvende huis, was ik al voor de wekker wakker. Toch had ik moeite om uiteindelijk niet toch weer in slaap te vallen. Het schommelt zo lekker!
Het ontbijtbuffet was weer prima en na het ontbijt gingen Anne, Harry en ik naar de lava-cave (whatever that would be). Een kleine klimpartij, maar met een half uurtje waren we bij de grot. De entree viel een beetje tegen voor Thaise begrippen (300Baht = €7,50).
Nou zitten we hier in het gebied waar ook vogelspinnen wonen, dus een beetje spannend was het wel! In de grot stonk het verschrikkelijk. Vleermuizen. Jottem. We konden er niet bovenover, we konden er niet onderdoor, nee, we moesten er dwars doorheen. 

Ongeschonden door de eerste grot gekomen. We waren de enige toeristen en met teveel enge films in het lange termijngeheugen voelde het bezoek een beetje dubbel. Claustrofobisch moest je ook niet echt aangelegd zijn en bang voor spinnen eigenlijk ook niet zo. Right.

Vogelspinnen zijn we niet (bewust) tegengekomen, die zitten ook vooral in rotsen, geloof ik (maar ja, daar liepen we natuurlijk in 😨), wel andere bewegende 'dingen'. Ik denk dat we alle drie stiekem toch wel weer een beetje blij waren veilig buiten te staan. Bij de eerste grot hadden ze nog een soort tempel gemaakt, dat was wel bijzonder.

Op de terugweg nog wat koeien gezien, erg mager, maar misschien is het de bouw of waren ze al wat ouder (dat geloofden we liever dan dat ze gewoon ondervoed waren). 

We waren bijna bij de floathouses terug of het begon weer te regenen. Tropisch, maar gelukkig waren we net weer binnen. En we hadden het zo warm dat het eigenlijk ook wel lekker was. 
Bikini aan en het water in gesprongen, heerlijk! Met zwemvest natuurlijk. En toen was het alweer droog.

De achterkant van de floathouses

Anne is degene die altijd dieren signaleert. Zo ook de vlinder op onze vlonder. Hij leek nog te leven, alhoewel er weinig leven in zat. Ik heb hem opgepakt om hem dichter bij de kant los te laten. En inderdaad, er leek wat beweging in te komen, maar wegvliegen deed hij niet. In een plantenbak kwamen er al snel mieren op af en dus hebben we een dierenkliniekje ingericht en met suikerwater geprobeerd het arme dier weer wat leven te geven. Helaas, de goede zorg kwam te laat....RIP vriend.

Gisteravond hadden we gezien dat ze bananasplit op de kaart hadden staan en ergens in de middag hadden we daar wel zin in. Lekker! Een bananasplit. Je zal er maar zin in hebben. In het land van de bananen...Maar vandaag even niet. Panna Cotta dan, ook lekker. No panna Cotta. Nou ja, we zitten hier dan ook in the middle of nowhere, logisch dat ze niet alles van de kaart hebben. Harry en ik namen de gefrituurde ananas met ijs....OMG...dat was lekker!!!! Max en Anne hadden ijs met chocola en dat was ook smullen! Toen was het tijd voor het voeren van de vissen. Je kunt hier zakjes visvoer kopen, dat is handig. Over de loopbrug naar het ieniemienie strandje gelopen en binnen no time krioelde het van de vissen, nog nooit meegemaakt. 

Een van onze animatie-varanen

Ik wil kijken of ik nog een filmpje kan plaatsen, maar tot nu toe verandert dan de lay-out van de blog. Het was voor mij wel het hoogtepunt van de dag, hoe gaaf om zó veel vissen zo om je heen te zien en voelen.

We hebben daarna nog wat gefloat, relaxed, gepuzzeld en gek gedaan (gekke Har).

Vandaag ook weer op tijd gaan dineren (was weer smullen). 
De grens met Myanmar ligt hier vlakbij en onze serveerster komt daar dan ook vandaan. We kwamen erachter door de thanakha op haar gezicht, een lichtgele stof die vrouwen en kinderen in Myanmar als bescherming tegen zonnebrand en als cosmetica op hun gezicht smeren (aldus Wikipedia). Het zag er mooi uit.
Na het eten alvast de koffers gepakt, want we willen morgen eigenlijk nog 1 keer floaten voor we vertrekken naar Ayuttayah. Het zal even slikken (😢) zijn om hier weer te vertrekken, wat een magische plek...❤

Een warme groet!