Dag 15, zondag: Je moet er wát voor over hebben...

Denkend aan de blog van vandaag bedacht ik me dat de foto die ik vandaag als eerste plaats (die komt namelijk op de 'omslag') niet de eerste foto van vandaag is, maar misschien wel de mooiste. Hier is hij:

Onze fantastische kinderen die lekker op elkaar kunnen mopperen, maar elkaar ook zo feilloos aanvoelen en voor elkaar door het vuur gaan. Vandaag was daar weer een goed voorbeeld van.

De wekker ging om 6.15 uur vanmorgen! Dat viel niet mee! 7.00 uur ontbijten en rond 8.00 (ietsje later dan gepland) kwam de taxi om ons naar Nathonpier te brengen waar een boot lag voor de excursie van vandaag: het Angthon National Marine Park. Het is een archipel van meer dan 40 eilandjes en wij zouden er 3 bezoeken. 
Het was een volle boot, maar bovenop konden we nog prima rustig zitten. Grappig, ook hier weer veel Chinezen, ze doen zo....anders!

Na zo'n 2 uur varen kwamen we aan op Koh Wua Ta Lap, waar we een klimtocht naar boven konden doen. We hadden er ca. anderhalf uur. Alhoewel er natuurlijk best veel toeristen waren, had het toch wel iets magisch om daar te zijn. We begonnen aan de klim naar boven. Het hoogste punt was op 260 boven zeeniveau en de gehele klim was ca. 500 meter (4 levels, maar met een prachtig uitzicht). 
Op het tweede level was het uitzicht al prachtig!

Harry en ik hebben dus 200 meter gelopen, tot level 2 en zijn daarna weer teruggelopen. Ik had al gelezen dat het hoger erg moeilijk begaanbaar was en ook geen trap meer was. Klimmen en klauteren. Maar wel een mooi uitzicht:

Het eerste stuk vond ik al spannend (vooral naar beneden), dus ik had mijn portie al wel gehad. Max en Anne gingen wel verder. Toen het zo'n beetje tijd werd om weer naar de boot te gaan, waren Max en Anne nog niet beneden. Dat was niets voor hun, dachten we onafhankelijk van elkaar en toen Harry aan Belgische dames vroeg of ze een jongen en een meisje onderweg hadden gezien, gaven ze aan dat het meisje was gevallen en haar enkel toch wel zeker had gebroken. Ai! 
Om een lang verhaal kort te maken, een brancard werd omhoog gebracht, iemand van de touroperator bleef wachten en Max en Anne kwamen ca. een uur later. Anne op een brancard. Later bleek dat ze het eerste stuk door een van de jongens op haar rug was genomen (let wel: er was geen trap, alleen een steile rots), later hadden ze een geimproviseerde brancard gemaakt (van een gekapte boom en een cementzak tot de brancard boven was. Wat een sterke kerels. En Max die er al die tijd bij is gebleven en eveneens heeft meehelpen tillen, onze rots in de branding. De held van de dag!

Beneden aangekomen werd haar enkel, die niet gebroken leek, maar met waarschijnlijk gescheurde banden, gekoeld. Arme Anne, dat hele stuk met haar enkel wiebelend naar beneden...
Ze werd in een speedboot getilt, waar haar enkel op een provisorische manier (met kranten, bandage en plakband!) gespalkt werd.
Iedereen deed enorm zijn best, maar het kwam soms wat eenvoudig over.
Met de speedboot zijn we zo'n uur onderweg naar Koh Samui geweest. Ook nu weer 'arme Anne', want zo'n speedboot gaat natuurlijk lekker tekeer op de golven. 

Gelukkig zaten we allemaal vol adrenaline om niet zeeziek te worden. De ambulance stond al klaar. Het aanleggen was echter nog wel 'een dingetje'. Gek genoeg zijn ze dergelijk ongelukken niet zo gewend, want er was nergens plek om de boot dusdanig af te meren dat er een brancard af kan. Eigenlijk paste de brancard al amper in de boot, maar allez. Op advies van Max meerde de kapiteit af bij een andere boot langszij en zo kon Anne de kade op. 
We mochten alle vier met de ambulance mee, met loeiende sirenes en we werden op de voet gevolgd door, wat later (b)leek, de eigenaresse van de touroperator. Zij heeft ons de rest van de dag bijgestaan, week nauwelijks van onze zijde en heeft alles in het werk gesteld om het zo goed mogelijk te laten verlopen, echt hartverwarmend.

En dan kom je dus in een eenvoudig Thais hospitaaltje, waar het uiteindelijk nog spitsuur leek! Op de röntgenfoto leek het niet gebroken en een meisje (ze leek een stagiaire) legde in Thais Engels uit wat ze wilde gaan doen. Nu is mijn Thais Engels niet zo heel goed en al helemaal niet als het om mijn meisje gaat, waar ze over een week 'surgery' willen gaan doen. 
We overwogen nog even naar het internationale ziekenhuis op het eiland te gaan, want het kwam toch wat knullig over, maar besloten uiteindelijk te laten doen wat ze voorstelden: dikke wattenverband en een soort rekverband. 
Aangezien het einde van de middag naderde en wij om 7.00 uur hadden ontbeten, gingen onze magen wat protesteren. Helaas geen restaurant of winkeltje bij dit ziekenhuis, maar gelukkig had de eigenaresse een vader met een restaurant die ze 4 nasimaaltijden liet brengen. Hoe lief! Verder gaf ze aan dat we de tour over mogen doen, wanneer we weer naar Koh Samui komen. Het was gewoon een lullig ongelukje, dat ook op het stoepje bij het hotel had kunnen gebeuren (bij wijze van spreken), maar toch voelde ze zich volledig verantwoordelijk. We hebben ook geen rekening gezien, omdat verzekering bij de excursie was inbegrepen.

Toen weer naar het hotel, met pillen, röntgenfoto's en krukken (je weet wel, van die ouderwetse houten). In het hotel even bijgekomen en lekker gezwommen. Anne heeft haar krukkendiploma B gehaald (met krukken lopen rond een zwembad op Koh Samui). 
Om 19.00 uur in het hotel heerlijk gegeten. Max en Anne zijn in het hotel gebleven en wij zijn nog even naar Fishermans Village gelopen. Het is hier mogelijk om een bamboo-tatoo te laten zetten en Harry wilde dit waarschijnlijk wel doen. Helaas, de winkel was vandaag dicht! No shoes, no tattoo 🙁
Wel hebben we nog een lekkere cocktail gedronken en een zeer geanimeerd gesprek gehad met een Amerikaans jong stel, dat op rondreis is en nu Engelse les geeft op een school in Sukothai.

Nu is het kwart voor 12. Wat een dag. Ik ga slapen met de gedachte dat alles relatief is. We hebben er al 2 geweldige weken op zitten. Vandaag was erg jammer en het heeft ook gevolgen voor de rest van de week, maar een mens is flexibel, het heeft geen zin om te balen (daarnaast is de temperatuur nog steeds té lekker) en we kijken per dag wat er mogelijk is. Anne is een taaie en vanaf nu zal het elke dag een klein beetje beter gaan.

Een warme groet!